پس از گذشت ۲۷ سال از اتمام جنگ تحمیلی حالا به ابتکار محمدباقر قالیباف بحث وضعیت نابسامان خرمشهر در شهرداری تهران مطرح و یک دغدغه شده است. ۲۷ سال مدیریت های مختلف در سطوح ملی و استانی بی توجه به وضعیت این شهر نشستند تا امروز که مشکلات انباشته شده خرمشهر شیرپاک خورده ای چون قالیباف و اعضای شورای شهر تهران را به فکر چاره و کمک بیندازد.
اما وقتی مباحث مطرح شده در شورای شهر تهران را در این خصوص می خوانیم؛ وقتی که یک عضو شورای شهر به درستی از غیرقانونی بودن صرف درآمدهای یک شهر در شهر دیگر سخن می گوید و یک عضو دیگر شورای شهر تهران آنقدر با خرمشهر ناآشناست که پالایشگاه آبادان را در این شهر قلمداد می کند، به صرافت این پرسش می افتیم که براستی چرا چنین شده است؟ چرا شهرهای خرمشهر و آبادان با آن گذشته پر رونق، ۲۷ سال پس از جنگ خانمانسوز باید در چنین وضع اسفباری نیازمند کمک های شهرداری تهران و جاهای دیگر باشند. البته رفع مشکلات مناطق جنگ زده وظیفه ملی بوده و هست اما باید روشن شود که چه دستگاه هایی خصوصا در منطقه ما در این وظیفه کوتاهی کرده اند. این دستگاه ها لااقل برای عبرت هم که شده باید مورد عتاب قرار گیرند.

استانداری خوزستان به عنوان نماینده دولت در منطقه باید پاسخگوی اهمال کاری های گذشته و حال در حق شهر و مردم خرمشهر باشد. در حالی که کمتر واکنش مناسبی در خصوص شرایط نابسامان شهری خرمشهر ( از جمله در جریان خودسوزی دستفروش خرمشهری) از سوی مدیران این دستگاه دیده شده است. سازمان منطقه آزاد اروند هم فقط روی بنرهای تبلیغاتی از توسعه و هزینه کردن و خدمات و عمران حرف می زند و در عمل خروجی مناسبی برای شهرهای آبادان و خرمشهر نداشته است. کار به جایی رسیده که سازمان منطقه آزاد اروند از پول و درآمدهای حاصله به مثابه یک اهرم فشار سیاسی استفاده می کند و می گوید تا شهردار فعلی تغییر نکند کمک های خود به شهرداری خرمشهر را بلوکه می کند! سازمان منطقه آزاد اروند موظف به توسعه شهر خرمشهر است اما به گونه ای غیرمسئولانه آنچه وظیفه اش است را کمک قلمداد می کند و حتی آن را هم از شهر خرمشهر و مردمش دریغ می دارد. بی دلیل نیست که ۲۷ سال پس از جنگ شهردار و رئیس شورای شهر و نماینده خرمشهر باید دست کمک به سمت شهرداری خرمشهر دراز کنند. بی مسئولیتی استانداری خوزستان و سازمان منطقه آزاد اروند در مورد آبادان و خرمشهر باعث شرمساری است.