برای همین نه اغراق است و نه شعار که بگوییم هر روز را در ایران زمین می‌توان روز خبرنگارانی دانست که صبح را با عشق به سرزمین خود به شب می‌رسانند و دایم در تلاش هستند تا با اطلاع رسانی، نبض حق و حقوق مردم را در دانستن و آگاهی تنظیم کنند. بدون شک فعالیت خبرنگاران در دنیای امروز، شرط افزایش ضریب سلامت در فراگرد و فرآیند همه امور اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و اجتماعی محسوب می‌شود. اگر خوب بنگریم و نگاهی به دنیای توسعه یافته داشته باشیم، به وضوح می‌بینیم که خبرنگاران به قطبی از توسعه تبدیل شده‌اند .چنین برداشتی یک شعار و یا تمثیل نیست، بلکه واقعیتی است که هر لحظه و هر ثانیه در دنیای امروز تجربه می‌شود و یا متقاضیان بیشتری را برای استفاده از این تجربه بسیج می‌کند. خبرنگاران و رسانه‌ها چشم و گوش و زبان مردم هستند. آنها به کلامی ساده در همه نقاط جهان نمایندگان بدون واسطه مردم محسوب می‌شوند که وظیفه دارند تا مسیر توسعه ،پیشرفت و تعالی جامعه را برای رسیدن به نقطه مطلوب هموار کنند. آنها راویان فردایی بهتر هستند که اگر نباشند حتما دایره افرادی که می‌توانند توسعه و رشد را در همه حوزه‌ها آسیب پذیرتر کنند، افزایش می‌یابند. از همین منظر باید پا را فراتر از ۱۷ مرداد گذاشت تا امکان و زمان بیشتری، هم برای قدردانی و هم برای روش‌مندسازی بهینه‌تر فعالیت‌های خبری به وجود آید. شک نباید کرد که مسئولیت بزرگ و خطیر خبرنگاران در اطلاع رسانی و مسدود کردن دهلیزهایی که در جهت عکس توسعه شکل گرفته‌اند، آنها را نیز در معرض آسیب‌های زیادی قرار داده است.

به همین خاطر است که اندیشمندان برای بهتر عمل کردن چرخ دنده‌های اطلاع رسانی، عبور از هر گونه وابستگی را اصلی‌ترین ضرورت  نیاز بنگاه‌های خبر رسانی و خبرنگاران می‌دانند. چون این گروه از نیروهای انسانی از آن روی که سوغاتی جز حقیقت ندارند، برای آن که بتوانند سوغات  یا هدیه خود را با کمترین حاشیه و آسیب‌های احتمالی در اختیار جامعه و یا کاروان توسعه قرار دهند، باید میزان وابستگی خود را نیز دائم ارزیابی و مورد سنجش قرار دهند. «نقد کارکردی» حتما یکی از ابزارهایی است که می تواند در ارتقا سطح عملکرد خبرنگاران به کار آید و مورد استفاده قرار بگیرد. البته این نکته را نباید فراموش کرد که خبرنگاران، خود بهترین افرادی هستند که می‌توانند با این اقدام، سطح مناسبات حرفه‌ای (در خبررسانی) را با استانداردهای دنیای امروز هماهنگ سازند. برای همین آنها باید قبل از هر کس و هر نیرویی زمینه پالایش و دور شدن از وابستگی‌های اقتصادی و سیاسی را، اگر وجود دارد، مرتفع سازند.

در این صورت بیشتر از هر زمان دیگری خبرنگاران می‌توانند پاسداران توسعه باشند و روی شانه‌های خود خانه‌ای برای حفظ سلامت توسعه بر پا سازند. بزرگ‌ترین اعتراف درباره خبرنگاران این است که دیگر نمی‌توان بدون آگاهی بخشی واقعی آنها به توسعه دل بست و در انتظار فردایی روشن‌تر برای توسعه بود. این «حرفِ اکنونِ» دنیای این روزهای ماست. من به همه خبرنگاران روز بزرگ پاسداشت آنها را تبریک می‌گویم و آرزو می‌کنم که هر ساعت و هر روز امکان بیشتری برای خروج فکر و اندیشه خبرنگاران از هر بن بستی فراهم شود و هر بند و حصاری نیز از پیرامون آنها گشوده شود. به امید فردایی بهتر برای همه ایرانیان.