هوشنگ نوبخت

مهر است و فصل مهربانی ولی بهمن که نیست، دل خیلی ها گرفته است و حنجره ی خیلی ها زخمی غم دندال هایی که سال هاست به ناچار به تکرار افتاده اند .

بهمن که نیست ، ایل ، چادر از سر وارگه برداشته ست و آفتاب هم سوز دارد برای سوز صدایی که دیگر زمزمه اش در دل کوهساران نمی پیچد حتا برای رشد کرفس ها و پونه ها و یا رقص یونجه هایی که با زمزمه ی دی بلال ، گوشت بره ها را تازه تر می کرد برای کباب .

بهمن که نیست ، مهر فصل غریبی شده است برای کبک هایی که حس می کنند، یتیم شده اند و می دانند که رهبر ارکسترشان چوب های خیزرانش را برای همیشه زمین گذاشته است و دیگر خبری از کنسرت های ناب تاراز نیست ، خطاب به عشایری که جان می گرفتند از هی جارها و دندال هایی که زمزمه های شبانه شان بود به فصل کوچ .

بهمن که نیست ، دل آسمان هم عجیب گرفته است برای آستاره هایی که عادت کرده بودند به چشمک زدن و رقصیدن در دم دمای صبح با صدایی مخملی و اینک کسی نیست که صدایشان کند برای تلنگر زدن به شب و بیدار کردن اسب هایی که باید گرده هاشان را خشک کنند و بر زمین بمالند تا کدخدا زین و برگش را بربندد برای مال کنونی دیگر.

بهمن که نیست ، بلوط ها هم ماتم گرفته اند و کنارهای سر جاده دلشان تنگ شده است برای چوپانانی که سنگ هایشان، زخم شاخه ها را برایشان به یادگار می گذاشت تا کوچ بعد که باز هم کنارهای دنگله قرمز شوند برای رهگذران ایل .

بهمن که نیست ، کسی غربت دشت لالی و تنهایی اندیکا را فریاد نمی زند و آب بازفت هم در ترانه های هیچکس به تصویر کشیده نمی شود آنگونه که از زیر برف ها ، جوش می خورد برای جغرافیای تشنه ی مسیر کوچ .

بهمن که نیست ، زردکوه هم غم سکوت گرفته است و پازن ها اعتصاب غذا کرده اند تا کسی برایشان هی جار بخواند و انگیزه بگیرند برای یورش بردن به صخره های سخت تنگه های کوهی که نماد صلابت مردم زاگرس است.

بهمن که نیست ، نت های کوک طبیعت به هم ریخته اند و میشکال ها ملودی شان از رقص پای جقله های چوب باز ، عقب تر افتاده است و رقص دستمال هایی که شادی دخترکان ایل را به آسمان پرتاب می کردند به دل جقله های بازیگوش نمی نشیند.

بهمن که نیست ، نی زن ها هم ریتم دندال نی شان فالش شده است و همه سراغ حافظی را می گیرند که دارد در کرج برای مراسمی آماده می شود و تمرین آواز می کند برای ملودی غریب ولات .