هوشنگ نوبخت

خورنا- بی شک، در خیلی از امور ، عجیب ترین کشور دنیا هستیم.

امروز و همچون همیشه اخبار گوناگون را دنبال می کردم و در حالیکه بی نهایت خنده ام گرفت دوست داشتم به حال مردمم گریه کنم.

استراماچونی اخیرا  گفته است که مسوولین باشگاه صداقت داشته باشند.

مربی صنعت نفت هم اعتراض کرده و خواستار توجه مسوولین به تیم آبادانی شده است.

رئیس جمهور هم از مسوولین خواسته که به فکر مردم باشند.

سخنگوی محترم دولت هم گلایه کرده که چرا مسوولین به مطالبات مردم توجه ندارند.

برادران لاریجانی هم هر روز از ناکارآمدی مسوولین می نالند و بسیار از این موضوع ناراحت اند.

نمایندگان مجلس را نگو که هر روز خدا  یقه خودشان را از دست بی کفایتی مسوولین پاره می کنند.

از طرفی تلویزیون ملی هم صادقانه و هر روز  با مسوولینی مصاحبه می کند که از مسوولین کشور  به شدت شاکی و ناراحت اند و آنها را علت و مسبب معضلات کشور می دانند.

در پایان اخباری را خواندم مبنی بر محکوم کردن عملکرد ضعیف مسوولین توسط استانداران مظلوم و مردمی.

در حالیکه سردرد شدید گرفتم،  نمی توانم مردم را بخاطر ایجاد اینهمه مشکل برای دولت و مسوولین دلسوز  ببخشم.

مردمی که قدر اینهمه مسوول دلسوز را نمی دانند.

مسوولین و وزیران تلاشگری که هر روز خدا، شفاف و صادقانه از مشکلات و بی تدبیری مسوولین کشور در برخورد با مشکلات مردم می گویند.

مسوولینی که با اقتدار از مسوولین کشور می خواهند که با مسوولین اختلاسگر برخورد شدید کنند.

نمی دانم، مشکل، منه خواننده یا مخاطب هستم.  رسانه ها و خبرنگاران هستند  یا اوضاع و احوال موجود که نفهمیدیم   این مسوولین کیستند که همه جا هستند ولی هیچ جا نیستند.

هر جا تریبونی هست، خبرنگاری هست،  بنری هست، کلنگ و مراسمی هست، بودجه ای هست، جلسه ای هست و یا گاهی زبانم لال (اختلاسی) هست، هستند  ولی هر جا مشکلی، نقصی،  اعتراضی، انتقادی و یا شبهه ای هست، نیستند.

به راستی این مسوولین کیستند که همیشه و همه جا هستند ولی نیستند ؟!