هوشنگ نوبخت

خورنا- چندی پیش شماره ای با من تماس گرفت و گفت: برای دریافت نامه ات به اداره پست فاز ۲ پاداد مراجعه کن.
چند روزی قصد مراجعه داشتم اما ترافیک کاری اجازه نمی داد تا اینکه دیروز و قبل از مراجعه به اداره، ساعت ۷ صبح رفتم سراغ اداره مذکور برای گرفتن نامه.
ده دقیقه ای به انتظار نشستم، در حالیکه چندین جوان موتور سوار در بخش توزیع به شدت در حال جابجایی مراسلات مردم بودند، خبری از واحد پاسخگویی نبود، چند باری از عدم حضورشان سوال کردیم، گفتند دقایقی دیگر مستقر می شوند.
بگذریم، چند شهروند و از جمله سه کارمند دیگر نیز به من ملحق شدند، تا ساعت ۷ و ۴۰ دقیقه معطل شدیم در حالیکه قصد ترک اداره را داشتم، بر حسب ذات رسانه ای و البته خلق و خوی مطالبه گری ام، با گوشی فیلمی از فضای اداره و عدم حضور کارمندان گرفته و خواستار معذرت خواهی بابت تاخیر پیش آمده و پاسخگویی شفاف در این باره شدم و آنرا در چند گروه به اشتراک گذاشتم.

به محض اینکه با گوشی به ضبط فیلم مشغول شدم، درب واحد باز شد و مسوول مربوطه مستقر شدند و ما پس از اعلام اعتراض خود، نامه ای را که می بایست درب خانه تحویل می گرفتیم را دریافت و با نیم ساعت تاخیر و غیبت در محل کار خود حاضر شدیم.

بعد از ظهر همانروز متوجه چند تماس بی پاسخ روی گوشی شدم، تماس گرفتم و متوجه شدم که مدیریت محترم پست استان هستند و راجع به پخش کلیپ و تاخیر پیش آمده کارکنان شان توضیحاتی خواستند که ما نیز شرح واقعه را توضیح دادیم.
ایشان ضمن عذر خواهی از من و چند شهروند دیگر قول دادند که با کارکنان مذکور برخورد و مسئله را پیگیری نمایند.

شرح بالا مقدمه و بهانه ای بود که به یک فرهنگ نداشته در خوزستان اشاره کنم.
فرهنگ عدم مطالبه گری سریع و درست و عدم پاسخگویی به جا و مناسب.

نه رسانه ها و شهروندان ما راه و روش و شیوه ی مقتدرانه، مستند و صحیح مطالبه گری را مشق کرده اند و نه مسوولین ما آموزش کافی دیده اند که در مقابل مطالبات مردم که ارباب شان هستند، به خوبی پاسخگو باشند.
و این داستان من، معجزه ی رسانه ی فضای مجازی است که به داد دیگر رسانه ها رسیده و خلا خیلی از نقایص رسانه های دیگر را پر کرده است.
رسانه ای، گفتاری، شنیداری، نوشتاری و مستند و البته آنلاین که هیچ بهانه ای را برای عدم ارسال مطالبات، نمی پذیرد اما دریغ از عدم فرهنگ و سواد رسانه ای خیلی از ما خوزستانی ها که فقط یاد گرفته ایم در مقابل خیلی مسائل، سکوت مطلق کنیم یا فریاد بیجا بزنیم.

ای کاش ما رسانه ها، شهروندان، مسوولین و مردم خوزستان یاد بگیریم که متعادل و منطقی و البته بی تعارف باشیم نسبت به همه امورات ی که در پیرامون مان می گذرند، شاید اگر چنین شویم کمی شبیه تر شویم به اصفهان و شیراز و تبریز و تهران و اگر نه، همچنان خوزستانی هستیم پر از فریاد و دعوا و حاشیه و لبریز از سکوت و خاموشی.

امیدوارم در کنار همه ی رسانه های مکتوب و اینترنتی و تصویری و… به معجزه ی رسانه ی مجازی ایمان بیاوریم.