خورنا ماهشهر به عنوان بزرگترین منطقه صنعتی کشور همواره از نظر موقعیت شغلی و اشتغال در سطح بالایی قرار دارد. اما اشتغال و شغل به معنای واقعی آن مدت هاست برای مردم این شهر ناشناخته و غریب میباشد.

همواره از زمان تاسیس و راه اندازی پتروشیمی های منطقه شاهد بودیم که نفرات استخدام شده در این شزکتها و مدیران و سرپرستهای شرکت ها و واحدهای مختلف از افراد غیر بومی ماهشهر بوده که به تبع آن نفرات پایین دستی مدیران نیز از افراد غیر بومی انتخاب شده اند.

بگونه ای که با نگاه و جستجوی مختصر در نفرات استخدام شده شرکت ها مشاهده میکنیم که نفرات بومی ماهشهر هیچ جایگاهی در ساختار شرکت ها و پتروشیمی ها ندارند. تنها در مشاغل سخت و بسیار سطح پایین نفرات بومی تا حدودی به چشم میخورند.

در سال های گذشته زمانی که استخدامی های متعدد شرکتهای منطقه صورت میگرفت بحث بومی و غیر بومی مطرح نبود و هیچ امتیاز ویژه ای برای مردمی بومی ماهشهر در نظر گرفته نشده بود. در آن زمان نفرات مورد نیاز شرکت ها به طور کامل جذب شرکتها شدند و زمانی بحث بومی بودن مطرح شد که دیگر جای خالی در شرکت ها جهت جذب و استخدام وجود نداشت و میبینیم سالهاست که استخدامی صورت نگرفته و یا در حد بسیار محدود انجام شده است.

اما در همین استخدامی های محدود نیز مردم بومی ماهشهر همچنان جایی ندارند. استخدامی به این صورت بوده که همواره حقوق مردم بومی ماهشهر به راحتی  در این سالها پایمال و ضایع شده است و تنها نفرات غیر بومی در پست های سازمانی بالا و بالاتر رفته و مردم بومی ماهشهر در همان سطح پایین مشاغل باقی میمانند.

همیشه این سوال برای بنده و هزاران نفر امثال من که صدایشان به جایی نمیرسد، مطرح میشود که چطور است که مردم بومی ماهشهر جایگاه بسیار کم و پایین در این صنعت عظیم پتروشیمی داشته باشند. چرا روش انتخاب و استخدام به ضرر مردم بومی ماهشهر بوده است. مگر امتیازات ویژه استخدام نباید شامل حال مردم ماهشهر باشد.

مردمی که در این شهر زندگی با آلودگی ها زندگی میکنند ، مردمی که پایبند به شهر خود بوده و پیشرفت کردن شهر خود را آرزو میکنند. مردمی که با امکانات بسیار پایین در این شهر با غیرت زندگی میکنند. چرا امتیازات ویژه بیشتر شامل مردم غیر بومی ماهشهر شده است. اما این گلا یه ها و رنج ها تا کی باید وجود داشته باشد.

نظارت و تصمیم گیری و احقاق حقوق مردم ماهشهر به عهده کیست؟ این شهر افراد تحصیلکرده، وفادار، مومن، تلاشگر و توانا کم ندارد، اما چرا حق کشی باید باعث ناامیدی و نابودی زندگی و آینده جوانان این شهر شود. من به عنوان یک جوان ماهشهری و از جانب جوانان دیگر حق خود را ضایع شده میبینم و این گفته ها را بیان میکنم.

اما این بی نظمی ها و عدم نظارت ها مربوط به سال های گذشته نمیباشد و همچنان ادامه دارد. مدتی پیش آزمون استخدامی پتروشیمی  امیرکبیر برگزار شد که به تعداد بسیار محدود استخدام میکرد. بعد از مدتها که هیچ استخدامی بر گزار نشده بود و من همچنان به دنبال شغل و یک موقعیت شغلی در شهر خود، شهری که عظیم ترین پتروشیمی های کشور در آن قرار داشته، بودم.

در رشته امتحانی بنده یک نفر قرار بود از بین نفرات شرکت کننده در آزمون استخدام شود. پس از برگزاری آزمون و اعلام نتایج آزمون بنده در بین نفرات قبول شده بودم که به مرحله مصاحبه تخصصی دعوت شدم. تعداد نفرات دعوت شده به مصاحبه ۵ نفر بود.

در روز مصاحبه از پنج نفری که به مصاحبه دعوت شده بودند، بنده و یک نفر دیگر بومی ماهشهر بوده که پس از گذراندن مصاحبه که به خوبی هم انجام شد و با توجه به رزومه ای که داشتیم، انتظار میرفت که یکی از ما ۲ نفر که بومی ماهشهر بودیم در مصاحبه قبول شود. پس از مدتی که خبری از اعلام نتایج نهایی نشد، طی چندین بار تماس تلفنی و پیگیری بنده با پتروشیمی امیرکبیر در نهایت گفته شد که نفر مورد نظر انتخاب شده و جهت طی کردن مراحل استخدام به شرکت دعوت شده است.

پس از پیگیری بنده و تماس با نفر دوم که بومی ماهشهر بود مشخص شد آن هم مورد قبول قرار نگرفته است و در کمال تعجب یکی از آن ۳ نفر که غیر بومی ماهشهر بودند استخدام شده است. زمانی هم که جویای امتیاز بندی مصاحبه خود شدم هیچ کس جوابگو نبود و گفته شده که نمیتوان امتیاز بندی را اعلام کرد!

اما به چه صورت بوده که نفرات بومی ماهشهر مورد قبول قرار نگرفته اند. با توجه به صحبت هایی که بین بنده و نفرات دیگر رد و بدل شده بود مشخص بود که ما هیچ امتیازی از نفرات دیگر کم نداشته و حتی از نظر رزومه از آنها هم بالاتر بودیم. اما افسوس از ناعدالتی و عدم وجود قانون و نظارت مشخص و دلسوزانه که باعث حق کشی و شکل گیری  نا امیدی در بین جوانان این شهر شده است.

چه زمانی میرسد که مردم این شهر به جایگاه خود از صنعت این شهر برسند و سهم عادلانه ای از صنعت شهر خود داشته باشند. تنها در صورتی که بتوانم صدای خود را به مسولان و دیگر همشهری ها خود برسانم، کار بزرگی کردم.

که شاید برای آینده ای کوچک که دیگر جایی برای مردم ماهشهر وجود ندارد فکری کرده تا مردم این شهر سهم و حق خود را در این صنعت داشته باشند و از مهاجرت نخبگان این شهر جلوگیری شود.

انتظار میرود از مسئولین دلسوز این شهر از مدیرانی که باعث شکل گیری اینگونه استخدامی ها میشوند، بازخواست و آشکارسازی صورت گیرد و قانون و امتیازات ویژه ای همراه با واقعیت برای مرد مظلوم این شهر در نظر گرفته شود.

اما حق از دست رفته و آینده از بین رفته من و امثال من چگونه بر میگردد؟ آیا راهی وجود دارد؟

به امید روزهای خوب زندگی. “