خورنا – وهاب شیرعلی: شهرستان بندری هندیجان در اخرین نقطه استان خوزستان ودارای مرز آبی حدود ۹۰ کیلومتروبا قدمت بیش از ۳هزار ساله می باشد کار مردم این شهرستان  بندری در سالهای گذشته تا چند سال قبل با توجه به زمینهای مستعد و رودخانه پر آب کشاورزی و تجارت با لنجهای تجاری به کشورهای حوزه خلیج  فارس و صیادی با قایقهای صیادی و لنجهای  صیادی بود بطوری که ماهی و میگو هندیجان در سراسر کشور معروف و زبان زد خاص و عام بود.

از بابت کشاورزی  محصولات باغی این شهرستان علاوه بر تامین بخشی از نیاز شهرهای مجاور حتی به کشورهای عربی صادر میشد.

کار کشاورزی را چند سالی است که با توجه به احداث دو سد مخزنی در بالا دست بر روی بزرگترین رودخانه منطقه (رود خانه زهره) توسط سازمان آب عملا” نابود گردیده  و بیشتر زمینهای کشاورزی به مسکونی تغییر یافته بطوری که آب شرب مردم شهرستان و روستاهای تابعه باید از طریق شهرستانهای اطراف و حتی بخش زیدون شهرستان بهبهان تامین شود.

سازمان آب با یک کار بدون کارشناسی فعالیت اقتصادی قشر عظیمی از مردم را تعطیل کرد و در عوض شهرهای بالا دستی رودخانه بزرگ زهره را در شهرستان بهبهان آباد نموده و علی رغم پیگیریهای بسیار جدی نماینده قبلی مردم در مجلس و قولهای مساعد رئیس دولت نهم در سفر به هندیجان تاکنون بی نتیجه مانده و جوانان  که سرمایه اصلی شهرستان هستند را بسوی قاچاق مواد سوختی و شغلهای کاذب کشانده  بطوری که تاکنون  تعداد زیادی از این جوانان جان خود را در این راه از دست داده اند.

همچنین توجه به استعدادهای بسیار بالای این شهرستان در زمینه های احداث پتروشیمی و حتی پالایشگاه متاسفانه  مسئولین کشوری و استانی  چشمان خود را روی واقعیت بسته و تماشاگر نابودی جوانان و حتی کوچ مردم به شهرهای دیگر از قبیل شیراز و اصفهان میباشند.

آیا وقت آن نرسیده تا مسئولین  به این معضل اجتماعی که با دست خود درست نموده اند پایان دهند؟  تا چه زمانی باید جوانان این بندر قدیمی گالنهای ۶۰ لیتری سوخت قاچاق را حمل نمایند در صورتی که اطراف هندیجان را چاههای عظیم نفتی  از سالهای پیش فرا گرفته و این موضوع در حالی  است که نفت با کیفیت این شهرستان به بهانه فلات قاره به پایانه های صادراتی امام حسن و خارک در استان بوشهر پمپاژ میشود؟

آیا کار قاچاق را میتوان گناه این جوانان دانست در صورتی که بیشتر این مردم از روی مجبوری  بچه های خود را بدست آتش و خون می دهند؟ چه کسی باید به این تراژدی پایان دهد؟ آیا وقت آن نرسیده تا سر خود را از زیر برف بیرون بیاوریم و به اطراف خود نگاه کنیم و شهرستان قدیمی را از نابودی نجات دهیم؟ چرا و به چه قیمت  تجارت و صیادی و کشاورزی هندیجان باید نابود شود؟