آقای هاشمی! تردید نکنید و مقتدرانه اعلام حضور کنید
هندسه رقابت انتخاباتی برای ریاست جمهوری یازدهم در حال شکل گیری است و اگرچه این شکل گیری هنوز صورت نهایی خود را نیافته، ولی به هر روی به گونه ای هسـت که بتوان آن را تحلیلی واقعبینانه کرد. آنچه در ایـن میان مهم است، ورود کاندیدهایی کـاردان و پخـته و دردمندی است که بتوانـند با تکیه بر آگاهی و تجربه و نیز شفقت انسانی و ملی خود، پیکره دولتی توانـمند و کارآمد را بسازند؛ حال چه از این جریان و گروه باشـد چه از آن. مردم معیارهای رأی دادن خود را معیارهایی عمومی می داننـد و نامزدهای جناح های گوناگون را با آن می سنجند.
ورود شخصیت برجسته ای مانند آیت الله هاشمی رفسنجانی به میدان رقابت های انتخاباتی، اهمیت و بار رقابت را افزایش می دهد و انتخاب او به عنوان رییس جمهور، کاروان سیاسی کشور را به نقطه عطفی تازه می کشاند و روند توسعه و اصلاحات واقعی را شتاب می بخشد.
پاره ای از دلایل این امر را می توان چنین برشمرد:
یکم: موضوع ورود آقای هاشمی رفسنجانی به عرصه انتخابات با وجود آن که هنوز از سوی شخص ایشان به صراحت اعلام نشده، پاره ای گروه ها و جریان های سیاسی را بشدت غافلگیر ، هراسان و آسیمه سر کرده، تا آنجا که از سر تعجیل، دلواپسی و خصومت ورزی، گاه موضعگیری های ناپخته و ناشیانه را اظهار کرده اند. برخی از همین فعالان، به طعن و طمع گفته اند، هاشمی باید به میدان انتخابات گام نهد تا خود را در باسکول اجتماعی وزن کند، اما این نکته را نادیده گرفته اند که با ورود او، دیگر جناح ها نیز به نحو مضاعف ناگزیرند خود را در ترازوی جمعی بسنجند. این همه نگرانی از همین جا برمی خیزد که سنگینی این آزمون با ورود او به صحنه انتخابات، برای این دسته از گروه های سیاسی دو چندان نشود و طمع خام تمامت طلبی افزون خواهان جدید بر آب نیفتد.
جالب این است که گروه ها و عناصر نگران، همان هایی هستند که نسبت به داشتن پایگاه اجتماعی خود سخت بد گمان اند و طی چند سال اخیر کوشیده اند با بزرگ نمایی مشکلات و افکندن توپ همه تقصیرها و قصورها به زمین حریف، همه جانبه تصویر او در اذهان عمومی، تیره کنند و با دامن زدن به نارضایتی های عمومی، استفاده ابزاری از مشکلات خود ساخته و مجال دادن غیرواقعی آن در پاره ای مطبوعات، سهمی از مشروعیت و مقبولیت مردمی را برای خود دست و پا کنند.
این گروه ها که از قضا، خود در این سالها، بخش هایی جدی از حاکمیت را در اختیار گرفته اند، هماره با طرح چنین شبهاتی و استفاده از تئوری «غول و مانع جلوه دادن حریف»، از هاشمی نردبان رشد و کیسه بوکسی برای استفاده های تبلیغاتی آفریدند و صدتاسف آنکه اینان، همواره حیات و دوام خود را مدیون چنین اغتشاش هایی هستند که در اذهان عمومی می افکنند و بر فریفتن آنها، کار داوری درباره کارنامه نه هرگز کامیاب خویش را دشوار می کنند، گو آنکه دیگر چنین تئوری نخ نمایی، حدیث هر کوی و برزنی شده، اما مجریانش، همچنان به ظن سادگی و جهل ملت (که حکایتیست فریبکارانه و دردناک)، بر طبل “بگم بگم” های خود می کوبند!
تحریف و تخریب و تقبیح تاریخ و پروا نداشتن از شکستن سرمایه های انسانی و ملی و انقلابی نظام، البته نشان از خطای مدام و هراس خفته ای می دهد که کم کم با هر چه نزدیک تر شدن به آستانه انتخابات، افسار خود را می گسلد و بند از پوزه خشم و خشونت رفتاری و گفتاری می درد تا مگر گرایش های قوام نایافته و بی ریشه و پیشینه را رنگی از وجاهت و پذیرش بپاشد و بر نو آمدگان شتابزده عرصه سیاست ارمغانی از قوت قلب و دلیری دل ارزانی کند. این پدیده، نه در روش و نه در اهداف خود، هیچ از روایی و مشروعیت برخوردار نیست و دریغ است که آرمان های متعالی امام، رهبری و انقلاب اسلامی در کنام این درندگان دریده لگام از هم بپاشد و صورت و سیرت خود را از دست دهد.
دوم. کاندیداتوری آیت الله هاشمی در شرایط فعلی کشور که انبانی از مشکلات داخلی و خارجی را بر دوش می کشد، موهبتی برای انقلاب، فرصـت و حمایتی بی بدیل برای نظام است و همچنین غنیمتی ارزشمـند برای دوره آینده اجرایی کشور است.
در عین حال، حضور مجدد او در صحن و سرای سیاسی کشور، اعتدال سیاسی را مجال می دهد و او را همـچنان به عنوان میانجی قابل اعتماد برای گروه های سیاسی حفظ و صیانت خواهد کرد؛ گو آن که نفس حضور او، عرصه را بر پاره ای نوآمدگان گستره سیـاسی تنگ می کند. کسانی که تنها سرمایه شـان، فریفـتن چشم و دل با زر و زیورهای زبانی و تردستی های کلامی است.
اینان که کمتر دستـی بر آتش اجراییات و پیـچ و خم مسائل و مصایب گوناگون جامـعه داشته اند، بی باکانه و بی پروا مدعـیاتی را نقاب چهره خود می کنند که هنوز در کوره آزمون، کارآزموده و پخته نشـده است. هاشمی، سیاستـمردی است که نیـک و بد راه و روش و برنامه خود را بر پرده عام به نمایش گذاشته و از شناخته شده ترین و سربلندترین شخصیت های سیاسی کشور است.
سوم. تاریخ سیاسی پس از انقلاب، پدیده «توسعه» را با رفسنجانی تعریف می کند. معماری ده ساله توسعه در کشور جدا از دیگر تجربه های ثمین و سمین او در دیگر قلمروها، تجربه منحصر به فرد اوست. حتی پس از پایان دوره ریاست جمهوری، او همواره از سیاست های اصلاح گرایانه و توسعه گرانه حمایت کرده و در هدایت و پشتیبانی پیدا و پنهان آن هیچ فرو نگذاشته است.
بی گمان ورود او به عرصه ریاست جمهوری، یار موافق و موفقی را برای نظام و برنامه های توسعه، ارمغان خواهد آورد و حتی در اصلاح برنامه ها و بهسازی روش ها و ساز و کارهای توسعه بسیار مؤثر خواهد بود.
چهارم. آیت الله هاشمی نماد سیاست پیشه ای خردمند و معتدل است که در عمده بحران ها و مشکلات، مدیریت و کارشناسی و راهگشایی خود را نشان داده است. در کشاکش و چکاچاک جناح ها که گاه از مرز امنیت و وحدت ملی فراتر می رود، حضور مستقیم و مؤثر او وزنه اعتدالی است که مانع از برخورد تند و شکننده آنها با یکدیگر خواهد شد. حضور او اگر چه در قالب هیچ یک از جناح ها صورت نمی گیرد ولی پایگاه اطمینانی برای همه آنها فراهم خواهد آورد و به نظر می رسد، همه نیروهای دلبسته به پیشرفت ایران با در نظر گرفتن این نکته، از گام های استوار او به سوی ریاست جمهوری استقبال خواهند کرد.
پنجم. به یقین، اگر او در دوره جدید ریاست جمهوری حضور یابد، تولد تازه و نقادی شده او در تاریخ انقلاب قلمداد خواهد شد و راه بر نوکیسه گان شتابزده، سخت ناهموار خواهد شد. چنین تیره کردن چشمه نباید چشم ها را بفریبد و آن را عمیق وا نماید. خیال و دعوی دستیابی به قدرت سیاسی باید با تکیه بر غنا و قوت رأی و اندیشه خود و تلاش در کسب مشروعیت مردمی و پایگاه اجتماعی، بایستی از مجاری قانونی و اخلاقی صورت پذیرد وگرنه سیاست «حذف» و «تخریب» یک روز نیز در پای خود آنها هم خواهد پیچید و چه بسا آسان تر، که بی گمان افراد چندان چیره و زبر نیستند… چندان که با تلنگری از فرازی که رفته اند، فرو خواهند غلتید. رویگردانی از این روش ها و انگاره های متعلق به اجتماع قبیله ای و بدوی، نشانه رشد و بلوغ سیاسی جناح ها و تحقق همان آرمان هایی است که این گروه ها در گفتار بدان مدعی اند ولی در عمل بدان پشت پا می زنند.
ششم. مخلص کلام آنکه نگارنده خود را منتقد برخی روش ها و اقدامات دوران ریاست جمهوری هاشمی می داند ، اما در این شرایط و اوضاع نگران کننده، مشکلات سیاسی – اقتصادی – اجتماعی داخل، وضعیت گنگ ایران در شرایط متغیر منطقه و آینده آن ، انزوای جهانی و تحریم های ناجوانمردانه و در عین حال کمرشکن، افزایش دشمنی ها میان جناح های سیاسی، سلب اعتماد عمومی و شکاف میان ملت و دولت ، تشدید و افزایش بی اخلاقی ها و قانون گریزی ها و … هاشمی تنها کسیست که می تواند به واسطه ی دلایل ذیل، مشکلات، معضلات و بحران ها را تا سرحد نجات از وضعیت فعلی و بازگشت به مسیر صحیح ، مدیریت و مرتفع سازد و آرامشی نسبی بر شرایط پرتنش فعلی باشد.
۱. سابقه ی دیرین در پیش و پس از انقلاب، مورد وثوق و اعتماد هر دو جناح عمده و شخصیت های منصف و متین سیاسی کشور (البته نه افراطیون) ، بهره گیری از خصلتی به نام اعتدال، به عنوان عنصری لازم در مسیر گذر از “افراط و تفریط” و بازگشت به جاده ی انصاف، که در این روزهای پرتنش، بسیار خریدار دارد.
۲. ارتباط بسیار خوب با مقامات کشورهای عربی جهت حل معادلات و مناقشات منطقه ای
۳. وجهه ی مناسب در میان مقامات کشورهای غربی (بین المللی)
۴. مدیریتی مجرب و مطمئن برای حل مشکلات اقتصادی (گوآنکه صرف حضور او در عرصه انتخابات، می تواند بار احساسی ارز و دیگر قیمت ها را تا حدی بکشند)
۵. محبوبیت در میان نسل جوان و مورد احترام نسل های پیشین
۶. ارتباطی تنگاتنگ و دوستی دیرین با رهبری معظم انقلاب
حال باید دید برای «ملاحظاتی» که آیت الله هاشمی دارد، تدبیری اندیشیده خواهد شد یا اینکه اینبار، او نیامدن را به صرفه تر از آمدن می داند؟ قرائن ، شنیده ها و البته تکاپو ، شتابزدگی و سراسیمگی تندخویان مدعی، حکایت از «آمدن» دارد! هر چند آنچه قطعیست این است که آیت الله، منافع نظام و ملت را فدای آمدن یا نیامدنش نمی کند. گوآنکه خود نیز روز گذشته صراحتاً اعلام کرد که «بدون موافقت رهبری، آمدنم نتیجه معکوس خواهد داد…پیش از اینکه بیایم باید در این مورد با رهبری صحبت کنم»
پس، تردید نکنید آقای هاشمی! فرصت را از دست ندهید، به دیدار رهبر معظم انقلاب رفته و پس از رفع ملاحظات و نگرانی های احتمالی معظم له، مقتدرانه اعلام حضور کنید تا در کنار ایشان، کشور را از بحران های پیش رو، نجات دهید … جناب آیت الله ! کشور نیازمند ایثار شماست!