آنچه امروز و در این برهه حساس از تاریخ ایران، بیش از هر زمان دیگری، مستلزم توجه است، لزوم میدان داری جوانان و زمینه سازی به منظور ظهور و بروز استعدادهاست.

پس از جنگ با رژیم صهیونسیتی، رهبر انقلاب در بیانات خود، یکی از ۷ راهبرد را به جوانان و ایجاد شور و شوق در آنان اختصاص دادند، آنهم در شرایطی که ایشان به دفعات و در دوران پیش از جنگ نیز، بر اهمیت نقش آفرینی جوانان و لزوم اهتمام نسبت به زدودن غبار بی تفاوتی و ناامیدی، تاکید بسیار داشته اند اما مراد از نقش آفرینی جوانان چیست و طریق آن چه باید باشد؟

نیک میدانیم که همواره اشتغال، اصلی ترین مطالبه جوانان بوده است. در شرایطی که استان خوزستان (علی رغم ظرفیت‌ها و ثروت خدادادی که همگان از بیان و شنیدن مکرر این گزاره عاجز شده‌ایم)، بر طبق آخرین آمارها، وضعیت نامطلوبی از حیث اشتغال و در یک کلمه بیکاری دارد. استانی که چرایی و علت اصلی این حجم از بیکاری با وجود صنایع گوناگون، همچون معادله ای چند مجهولی و لاینحل به نظر می‌رسد و گویی این بحران در طول سالیان اخیر تشدید نیز شده است.

غرض نگارنده اما به مقوله مطالبه گری جوانان از مسئولان بازمیگردد به نحوی که شاید بهتر باشد اینگونه این سوال را مطرح نماییم که آیا ایراد از سطح مطالبات و مدل مطالبه گری جوانان خوزستان از مسئولان شهر و دیارشان است؟ به دیگر سخن آنچه عموم مردم از مطالبه گری به یاد می آورند، تکرار مکررات و بیان مسائل بدون ارائه راهی برای حل آنهاست و همین موضوع همواره سبب شده است تا مفهوم و ارزش مطالبه گری دچار تقلیل شود فلذا به نظر می‌رسد می بایست مدل جدیدی از مطالبه گری و طرح مطالبات بر پایه مسئله یابی و مسئله شناسی را باید دنبال نمود تا آن را از مدل مرسوم و قبلی که در اکثر مواقع فاقد نتیجه و اثرگذاری لازم بود، متمایز سازد.

در اینکه مسئولان باید به مطالبات جوانان توجه کنند، شکی نیست و تقریبا همگان علی الخصوص خود مسئولان تا پیش از جلوس بر صندلی ریاست، بر آن تاکید داشته و رسالت خویش را نمایندگی نمودن مطالبات جوانان تعریف میکنند اما آنچه به واقع و در میدان شاهد آن هستیم با آنچه پیشتر بیان می‌شده است، تقریبا کمترین مشابهت را دارد حال گریزی به نکته ای که بیان شد میتوان زد و آن اینکه شاید مطالبه گری ما مسئله محور نبوده است!

مطالبه گری مسئله محور یعنی توجه به ریشه مشکلاتی که در حوزه های گوناگون شاهد آنها هستیم و به عبارتی هسته اصلی آن را نخبگان، کنشگران، احزاب، سمنها، دانشگاه مشتمل بر استاد و دانشجو، رسانه و تشکلها تشکیل می‌دهند یعنی همان مراکز و اجتماعاتی که عموم مردم از ایشان انتظار گفتمان سازی و تصمیم سازی را دارند حال تصور کنید چنین نباشد و نخبگان و کنش‌گران اجتماعی، بجای محوریت قرار دادن مسئله و قسمت زیرین مشکلات در حوزه های گوناگون، دچار روزمرگی و یا در بهترین حالت دچار پرداختن به نوک کوه یخ شوند، آنگاه نسخه هایی صرفا برای تسکین موقت تجویز خواهد شد و خبری از طی شدن فرایند درمان نخواهد بود.

قصد نگارنده در این یادداشت صرفا تلنگری به کنشگران به منظور لزوم بازنگری در مطالبه گری و باز تعریف این مهم بوده است. بیان جزئیات مدل مطالبه گری مسئله محور در این مقال نمیگنجد بر همین اساس نگارنده به برشمردن گفتمان سازی و استمرار به عنوان شروط نتیجه بخشی مطالبه گری، بسنده نموده و رویکرد مسئله محوری با پیشاهنگی جوانان با هدف اثربخشی و کارایی در کنشگری را، پیش شرط این مدل میداند.

محمدرضا خال سیاه

رئیس ستاد انتخاباتی جوانان دکتر پزشکیان در آبادان