هوشنگ نوبخت

انسان ها به واسطه حضور در جغرافیا های مختلف و زندگی اجتماعی شان همواره دستخوش بحران ها بوده اند.
سیل، زلزله، رانش زمین، آتش سوزی وگاه بحران های انسانی همچون امراض مختلف همیشه انسان ها را با چالش های جدیدی مواجه کرده است.

چالش های که بشر همواره در پی مقابله با آنان بوده تا بتواند دچار کمترین خسارت های مالی و انسانی شود در همین راستا خیلی از کشور ها همچون ژاپن توانسته اند با اتکا به علم و تدبیر خود بر درصد بالایی از این گونه حوادث فائق آیند و بتوانند صد ها زلزله کوچک و بزرگ را به گونه ای کنترل و مدیریت کنند که کمترین آسیبی به جامعه شان وارد شود.

در کشور ما اما شرایط کاملا به گونه ای دیگر است. درسیستم دولتی ما ظاهرا کسی برنامه و اعتقادی به پیشگیری ندارد و تاریخ نشان داده است که همیشه منتظر مانده ایم تا رخدادی شکل بگیرد، حادثه ای پیش بیاید، فاجعه ای انسانی رخ دهد و سپس به فکر چاره بیفتیم.

فکر هایی که در دل بحران ها گرفته ایم نیز به دلیل احساسی بودن، عجله داشتن و غیر تخصصی بودن همیشه بیشترین آسیب ها را به نظام ،کشور و مردم وارد کرده است.

این مقدمه بهانه ای بود تا به زلزله های اخیر خوزستان با مرکزیت منطقه اندیکا بپردازیم. جای که هیچ یک از آیتم های یک روستای مدرن و استاندارد را هم ندارد ولی به دلایل سیاسی و انتخاباتی برچسب شهرستان خورده است. به قول بختیاری ها، اندیکا خورجین سرخی است که بیرونش بقیه را کشته و داخلش هم مردم خودش را.

زلزله اخیر تنها گوشه ای از زندگی مشقت بار و عمق فاجعه محرومیت را در این منطقه بکر و خوش آب هوای شمال خوزستان بر ملا کرد .

خدا را شکر اندیکا، زلزله آمد و خیلی از مسئولین فهمیدند که این منطقه کجاست. خد را شکر اندیکا زلزله آمد و خیلی از رسانه ها پایشان به بحران های این دیار باز شد و لنز دوربین شان مظلومیت مردم غیور این منطقه را برای همیشه در تاریخ ثبت کرد.

خدا را شکر اندیکا زلزله آمد و خیلی ها درک کردند که عدالت در جغرافیای بختیاری نشین خوزستان چندان رنگ و بویی ندارد. خدا را شکر اندیکا زلزله آمد و وجدان خیلی ها لرزید، وجدانی که باید سال ها پیش بیدار می شد و ساختمان ها و زیر ساخت های اندیکا، لالی، سردشت و ایذه را استوار می کرد که با یک لرزش چند ریشتری اینچنینی، زندگی شان از هم نپاشد.