زهرا یکی از بانوان شاغل در این کارخانه به خورنا گفت: از ابتدای شیوع کرونا کارخانه مدام تعطیل و در شهریور ماه ۱۳۹۹ نیز بطور کامل تعطیل شد و همه کارگران که اکثریت آنها را زنان بی سرپرست تشکیل می‌دادند بیکار شدند. 

وی بیان کرد: در این مدت بارها به سازمان پسماند مراجعه کردیم اما هیچ پاسخ مناسبی نگرفتیم. 

آقای مدیر ما بی سواد نیستیم!

این کارگر کارخانه پردازش با اشاره به عدم توانایی مدیران سازمان پسماند در راه اندازی کارخانه گفت: دین فرزندان و خانواده های زجر کشیده این زنان بی سرپرست گردن مدیرعامل سازمان پسماند و معاونینش است و آنها باید پاسخگوی عذابی باشند که ما در این روزگار سخت اقتصادی میکشیم.

وی افزود: مدیرعامل سازمان فکر میکند ما زنان بی سوادی هستیم اما ایشان باید به ما بگوید چرا ماهانه قریب به هفت میلیارد ریال خرج سایت صفیره می‌کنند اما نمی توانند کارخانه پردازش را راه اندازی کنند و این درحالیست که اگر کارخانه راه اندازی شود همه این هزینه ها یک چهارم میشود؛ اختلاف این ارقام در جیب چه کسانی میرود؟

برخی روزها توان خرید آب تصفیه را هم نداریم

این بانوی بیکار شده با بغض به خبرنگار ما اظهار کرد: عده ای با تعطیلی کارخانه  سودهای های کلانی کردند درحالی که ما فقیر و فقیر تر شدیم، آنها حق فرزندان ما را می خورند.

کارگر دیگر که تمایلی به بردن نامش نداشت گفت: همه خانواده ام طی سال گذشته به کرونا مبتلا شدیم و بیمه ای هم نداشتیم و در این شرایط که عادی ترین درمان کرونا خوردن مایعات است ما فقط آب آشامیدنی خوردیم و حتی روزهایی هستند که ما توان خرید آب تصفیه را هم نداریم.