علی چاروسایی، فعال فرهنگی- رسانه ای و مدیرمسئول خبرگزاری خورنا در مطلبی نوشت: نامگذاری اماکن هرازگاهی در کشور ما جنجال به پا میکند. آخرینش، نام گذاری خیابانی در تهران به نام‌ استاد شجریان که بعدها عده ای خواستند آن را به نام شهید محسن فخری زاده تبدیل کنند و نتوانستند. خانواده شهید فخری زاده نیز با این اقدام ضدفرهنگی مخالفت کردند.

در بندرماهشهر هم بسیاری از اماکن و خیابانها در سالهای اخیر نام گذاری شده اند که بسیاری نامتناسب هستند و برخی هم مورد استفاده مردم قرار نگرفتند.

شهید مدنی امام جمعه تبریز در اوایل انقلاب یکی از افرادی است که نام یک شهرک در بندرماهشهر بنام وی ثبت شده است‌. این‌ شهرک در دشت غزاله بندرماهشهر و در جوار خور غزاله بنا شده است. بهتر نبود نام این شهرک، شهرک غزاله باشد و از نام شهید مدنی در یکی خیابان‌های شهرستان یاد کرد؟

آیت الله طالقانی از موسسین و عضو شورای مرکزی جبهه ملی ایران و از افراد تاثیرگذار در تاسیس حزب مجاهدین خلق بود. مجاهدین خلق وی را “پدر طالقانی” میخواندند و تنها کسی بود که پس از پیروزی انقلاب به دستبوسی حضرت امام نرفت. البته وی شخصیت و تاثیر مهمی در جریان مبارزات انقلاب داشت.

طولانی‌ترین و مهمترین خیابان بندرماهشهر و یک شهرک چند ده هزار نفری در بندرماهشهر بنام آیت الله طالقانی ثبت شده است.

یک خیابان به نام پتروشیمی اراک و یک خیابان به نام پتروشیمی اصفهان در ناحیه صنعتی نام گذاری شده اما در اراک و اصفهان خیابانی بنام بندرماهشهر ثبت نشده است.

در منطقه ای از ناحیه صنعتی ۵ کوچه بنام ملک الشعرای بهار نام گذاری شده است. وی شاعر و سیاستمدار متولد مشهد در عصر قاجار بوده است.

همچنین ۱۳ کوچه بنام گلستان و ۱۲ کوچه بنام بوستان، ۲۰ کوچه بنام آزادی، ۶ کوچه بنام شمس و ۹ کوچه بنام صدف نامگذاری شده است. از این نوع نام گذاری ها بسیار است.

این در حالی است که این شیوه نامگذاری سالهاست منسوخ شده است. در حال حاضر کوچه ها بر اساس شماره نامگذاری میشوند و هرکوچه به عنوان یادمان یک شهید یا یک شخصیت سرشناس یا یک نماد معرفی و نام گذاری میشود.

این نامگذاری ها در حالی صورت گرفته که بندرماهشهر ۴۱۲ شهید دارد که چند تن از آنها از شهدای شاخص و فرماندهان و سرداران جنگ بوده اند.

از جمله آنها میتوان به سرداران شاخص و گرانقدری همچون عساکره، اصلاحی، صالحی، موحد، مزارعی، آباد، رئیس قنواتی، شیرالی، بهبهانی نیا، آلبوغبیش، آلبوشکه، مجدم و… اشاره کرد‌.

اما یا در نام گذاری فراموش شده اند یا کوچکترین و دور افتاده ترین کوچه های شهر بنامشان ثبت شده است. چرا در طول تمام این سالها اماکن و خیابانهای اصلی و مهم شهرستان بنام این شهدای شاخص شهرستان ثبت نشده اند؟

در منطقه ناحیه صنعتی هنوز نامگذاری های دوران استعمار انگلیس در گوشه گوشه محلات به چشم میخورد. مثلا محله آتلانتیک از جمله این اسامی است.

هفت منطقه بزرگ در بندرماهشهر با نام های عجیب و غریب نام گذاری شده اند. فاز یک، فاز ۲، فاز ۳، فاز ۴، فاز ۵، فاز ۶ و فاز ۷ ؛ این نام گذاری ها در نوع خود کم نظیر هستند. چرا بجای فاز بندی شهر و نام گذاری های بی معنی و ماشینی، نام افراد شاخص و محلات قدیمی شهر را روی این محلات نگذاشتند؟

آیا نمیشد بجای فاز بندی شهر، از اسامی زیباتری مثل کوی لوریان، کوی مولح، کوی خور، کوی صحرا، کوی نخل، کوی خلیج فارس، کوی شهید عساکره، کوی شهید آباد، کوی شهید اصلاحی و… استفاده کرد؟

اما دو قدم آنطرف تر، سردار علی هاشمی معروف به شهید هور در اهواز به برند ملی شهادت تبدیل میشود ولی نام شهدای بندرماهشهر نهایتا در کوچه بن‌بستها پیدا میشود.

یک قدم اینطرف تر در شادگان، فرهنگسرای شادگان به نام فاضل سکرانی شاعر عرب اهل شادگان نامگذاری میشود.

در پتروشیمی ها نیز نامگذاری ها چنگی به دل نمیزند. مثلا ۳ پتروشیمی بنام رودخانه های اروند، کارون و مارون نامگذاری شده اند اما رودخانه جراحی که تنها رودخانه شهرستان است، در نامگذاری ها فراموش شده است.

خلاصه که به هر طرف نگاه می‌کنیم، ضعف نامگذاری ها در طول تاریخ معاصر بندرماهشهر به شدت توی ذوق میزند.

پر واضح است که بسیاری از این نامگذاری ها که تنها به گوشه ای از آن اشاره شد، تحت تاثیر جو، احساسات، نا آشنایی با فرهنگ محلی و از روی رفع تکلیف و باری به هر جهت بوده و در آن توجهی به برند سازی فرهنگی، برند سازی شخصیتهای محلی و توجه به سلایق و علایق عموم مردم نشده است.

انتظار میرود مسئولان شهرستان رویه‌ی نام گذاری ها را اصلاح کرده و در تصمیمات خود توجه به شهدا، فرهنگ، مفاخر و تاریخ شهرستان را در الویت قرار دهند.