یاداشتی از نادر عسکری

درحالی که در آستانه یک‌سالگی ورود ویروس منحوس کرونا به کشور هستیم و هنوز درمان قطعی برای این بیماری در دسترس نیست متاسفانه عمیق ترین زخم های این بیماری پس از جان آدمی به اقتصاد و معیشت مردم بوده است.

ویروس کرونا به شدت بخش های اقتصاد کشورهای توسعه نیافته را در نوردیده است و در این میان صنف های خدماتی و گردشگری بدون کمترین حمایتی بیشترین آسیب را از این بحران دیده است.

متاسفانه عدم کنترل چرخه ویروس کرونا و عدم واکسیناسیون مردم طی یکسال گذشته باعث شده است که هر چند ماهی یکبار کشور وارد پیک دیگری از ویروس کرونا شود و جامعه را با چالش های اساسی روبه رو کند.

اما آنچه جای بحث است این است که تا زمانی که واکسیناسیون کلی آغاز نگردد تنها راه مبارزه با این ویروس منحوس صرفا خود کنترلی و رعایت پروتکل های بهداشتی توسط شهروندان است که این مهم جز با یک مای ملی مشترک شکل نمی گیرد .

تحریم های ظالمانه غرب طی سال های گذشته آسیب بسیاری به اقتصاد و معیشت مردم زده است و در کنار مصرف کنندگان ،صنوف خدماتی و تولیدی نیز از این قاعده مستثنی نبوده اند و فشار زیادی از تحریم ها از جمله گرانی و تورم را تحمل کرده اند . شوربختانه با ورود ویروس کرونا این بخش ها نیز فشار دو چندانی را در حال تحمل هستند و حتی برخی از اصناف را نیز به تعطیلی کشانده است.
با آغاز ویروس کرونا و طرح قرنطینه ملی ،دولتمردان وعده های بسیاری به مردم و اصناف داده اند که در عمل این وعده ها صرفا بر روی کاغذ مانده است و با هر بار فوران مجددا کرونا تنها صدای قرنطینه و بستن صنوف به گوش می رسد.
حقیقت امر این است که زمانی قرنطینه ملی محقق و مورد استقبال آحاد جامعه قرار میگیرد که بخش های اقتصادی هدف کشور برای تعطیلی تا ماه ها از مالیات،سود بانکی ،پرداخت بیمه تامین اجتماعی و پرداخت هزینه های آب و برق معاف شوند و گرنه با ملزم به تعطیلی اصناف بدون هیچ بسته حمایتی صرفا بر تعداد اصناف ورشکسته ناشی از تحریم و کرونا افزوده میشود و فعالین بخش اقتصادی ،خدماتی و گردشگری از همیشه سر خورده تر و باعث ایجاد توده های اجتماعی ناراضی می شود.