سپاس‌نامه‌ای برای معلمان سرزمینم!
در روزهای تلخ کرونایی که بیشتر اوقات مردم با اخبار تلخ همراه شده، هستند انسان‌های نیک‌سرشتی که با خلق صحنه‌های زیبای انسانیت، حس خوب را به جامعه هدیه می‌دهند.
در این میان کم نیست خبرهایی از جلوه‌های زیبای ایثار و مسئولیت‌پذیری که معلمان ما در آموزش به فرزندان این سرزمین رقم می‌زنند. تلاش‌هایی که مصداق غوغای بی‌هیاهوست تا مبادا کرونا یا هر عامل دیگر آموزش دانش‌آموزان را متوقف سازد!
از تدریس روی تخت بیماران کرونایی تا معلمی که ساعتی پس از زایمان، آموزش مجازی برای دانش‌آموزانش را در بیمارستان آغاز و یا آن معلمی که کل مبلغ ارثیه خود را صرف دانش‌آموزان نیازمندش می‌کند و…
معلمان ما، هر کدام به فراخور زمان و موقعیت خود، با جهد و کوششی ارزشمند، صحنه‌های پرشکوه و غرورآفرینی از دلدادگی به سربلندی نسل نوپای آینده‌ساز ما را به نمایش گذاشته‌اند.
مجاهدت‌هایی که از درون جوشیده، رنگ عشق به خود گرفته و یقیناً پرتو تابناکی است که افق آینده پرابهام کشور را روشن‌تر می‌کند.
یقینا ایرانِ امروز به وجود فرزندان باغیرتی همچون این معلمان به خود می‌بالد که موجب پایداری و سرافرازی‌اش هستند.
ایران عزیزمان مانده است و می‌ماند چرا که بهای این استواری، بذل هزاران جان و تن عزیز در طول تاریخ بوده است.
آفرین بر همت و جهد بلیغ‌شان،
بر نفس‌های پاکشان،
بر انتخاب راهی که جز خیر و سعادت و نیکبختی نیست،
و
آفرین بر همه دلسوزان این سرزمین کهن مادری!
درود بر همه جان‌های پاکی که رفتند تا ایران، زنده و جاودانه بماند!
آن‌چه امروز معلمان ما با همه وجود، «سخاوتمندانه» در طبق اخلاص گذاشته و تقدیم نسل فردای ایران نموده‌اند در پیشگاه و منظر ملت و بالاتر از آن، پروردگار مهربانِ نوازشگر دور نیست و ذره‌ای از این ایثار و فداکاری‌ها از ثبت در تاریخ پرفراز و نشیب ایران جا نخواهد ماند.
ایران، سپاسگزار تلاش‌های طاقت‌فرسا و جهاد نفس‌گیر آموزشی و پرورشی معلمان خود در این روزهای سخت مبارزه با کروناست. تجربه تلخی که در عمر نسل ما بی‌نظیرترین و بی‌سابقه‌ترین حادثه تلخ قرن بوده است.
نیک بیاموزیم که در این روزهای پردلهره‌ی مبارزه با کرونا مجبوریم سخت‌جانی کنیم و زنده بمانیم. ثابت قدم بمانیم و بر انرژی خود بیفزاییم تا دست در دست یکدیگر به مهر، در کنار کادر خدوم و شریف درمان کشور بر این روزهای پر غم و اندوه، چیره شویم.
برای حفظ شادی و امیدهایمان بجنگیم و هوشمندانه خود را برای فردایی که بالاخره روزهای آفتابی سرزمین‌مان در آن پدیدار میشود، مهیا کنیم.
مادر پیرمان، ایران، برای گذر از این برهه پرمخاطره، دست یاری به سوی همه فرزندان باغیرت خود دراز کرده است. تنهایش نگذاریم!
ای ایران
ای مهرِ رخشان…
ای روشنگر دنیای من به جهان؛ تو بمان!
.
(حسن بهنام، ۹۹/۱۰/۷)