حسن نسیمی

خورنا – در این روزها از سوی پزشکان و مسئولین حوزه سلامت همواره توصیه می شود مردم برای در امان ماندن از شر ابتلا به ویروس منحوس کرونا در خانه مانده وبرای قطع زنجیره شیوع، دو هفته خود را قرنطینه کنند.

اما متاسفانه بسیاری از مردم بی توجه به این توصیه ها همچنان راه خیابان و بازار را در پیش گرفته و هم جان خود و هم دیگران را به خطر می اندازند.

بی شک این ویروس با تمام خباثت و نحوست به همه ما یادآور شد که سلامت و آزادی چه نعمت های بزرگی بودند که ما توجهی بدان نداشتیم. این ویروس به ما آموخت که چند روز ماندن در خانه آن هم برای سلامتی خود، چقدر سخت و دشوار است.

حال کافی است نیم نگاهی به دور و اطراف خود کنیم . در گوشه ای از شهر هستند کسانی که سال ها پیش، برای در امان ماندن من و شما، در برابر گلوله های دشمن سینه سپر کردند. کسانی که سینه هایشان میزبان گازهای خردل و شیمیایی شد و اکنون بعد از نزدیک به ۴ دهه، همدم آن ها انبوهی از قرص ها و کپسول های اکسیژن است.

اکنون صبوری، نجابت و بزرگ منشی جانبازان عزیز شیمیایی که سال ها بر تخت دراز کشیده و در منازل خود در قرنطینه اجباری هستند بیش از هر زمان دیگری بر ما آشکار شده است.

جالب است که حتی بیماری این عزیزان هم‌ مثل خود آن ها نجابت خود را دارد.

خس خس سینه آن ها نه کسی را مبتلا می کند و نه برای نزدیک شدن به آن ها نیازی به ماسک و دستکش است. و چقدر این انسان های شریف، بزرگ و آسمانی هستند.

لذا جا دارد در این روزهای سراسر دلهره و نگرانی یادی کنیم از جانبازان عزیز شیمیایی.

و درود بفرستیم به عزم، اداره و صبوری همسران بزرگوار این عزیزان، که زینب وار از دردانه های خود پرستاری می کنند.

بیاییم به پاس قدردانی از جانبازان عزیز و با تاسی از صبوری آن ها، بخاطر سلامتی خود و خانواده هایمان، فقط دو هفته در منازل خود بمانیم تا شر این ویروس خبیث و لعنتی از استان و کشور عزیزمان کنده شود.