علی درویشی

خورنا – حکیم عمر خیام نیشابوری در کتاب نوروزنامه درباره پیدایش نوروز چنین آورده است ؛《 … اما سبب نهادن نوروز آن بوده است که چون بدانستند که آفتاب را دو دور بود یکی آنکِ هر سیصدوشصت و پنج روز و ربعی از شبانه روز به اول دقیقه حمل باز آید بهمان وقت و روز که رفته بود بدین دقیقه نتواند آمدن ، چه هر سال از مدت همی کم شود ، و چون جمشید آن روز را دریافت نوروز نام نهاد و جشن آیین آورد ، و پس از آن پادشاهان و دیگر مردمان بدو اقتدا کردند ، 》
اینگونه شد که ایرانیان از هر قوم و نژاد این میراث کهن را هرساله در هر شرایطی برگزار میکردند ، هرچند ابوریحان بیرونی در کتاب آثارالباقیه پیدایش نوروز را به پیش از جمشید میداند ؛《 … جمشید عید گرفت اگرچه بیش از این هم نوروز بزرگ و معظم بود . 》
تاریخ خود گواه است که ملت بزرگ و سرافراز ایران در حوادث تهاجمی و ضد فرهنگ ایران توانسته این جشن بزرگ میهنی را از گزند حوادث ایمن بدارند آنگونه که دگرگونی های موقت در عرصه جغرافیا ، جمعیتی و سیاسی نتوانسته اند موجودیت کل آنرا به مخاطره اندازد .
این جشن از بزرگترین جشن های ایرانیان است که حفظ این میراث یک امر واجب برای هر ایرانی شده است آنگونه که بواسطه آن اقوام متعدد منطقه با برگزاری آن شناسنامه ایرانی معنا پیدا میکند و به نماد پیوندگر افراد و اقوام ایرانی تبدیل و ملت ایران شکل میگیرد.
بزرگداشت نوروز موجب می گردد تا جان و روحمان با طبیعت ، سپهر گردون ، زمین ، سبزه و گل ، آب و… پیوند خورده و ریه ها با بوی خوش طبیعت عِطر آگین گردد .
نوروز تجلیگاه همدلی و یگانگی ایرانیان سراسر کره زمین بوده و می باشد بگونه ای که ایرانیان گذشته با نیایش به درگاه اهورامزدا اینگونه زمزمه میکردند ؛《 بخشایش خود را بهره ی ما فرما 》و آرزوی سلامتی مینمودند و به پایکوبی و شادی می پرداختند .
امروزه با گستردگی ارتباطات و اقامت هموطنان در قاره هایی چون آمریکا اروپا و…اقیانوسیه و به رغم تفاوت های مکانی ، در یک زمان واحد و آیین یگانه ای ، چشم و گوش به قبله ملی ایرانیان ( تهران ) داشته و با شادی و سرور به استقبال نوروز می روند و همگی یکدل دست به نیایش بر میدارند و 《یا مُقلبَ القُلوُب وَ الاَبصَار 》‌می خوانند و آرزوی سلامتی ، سعادت و سرافرازی خود و هم میهنان خویش را در دل می پرورانند .
سال ۱۳۹۸ خورشیدی با همه تلخی ها در حال گذر و سال نو در حال رسیدن جا دارد تا در این نوشتار از تمامی پرسنل بهداشت و درمان در این ایام کرونایی که همچون شمس تبریزی و مولانا عاشقانه در میان بیماران کرونایی به رقص سماع پرداختند خسته نباشید گفته و از خداوند بزرگ برای آنها آرزوی سلامتی و شادکامی را خواستارم .