خورنا | بهبهان شهرستانی تاریخی و با خاستگاه تمدنی، علمی، فرهنگی و زبانی خاص خود است.

به لحاظ شهری، می‌توان بهبهان رو آگورا نامید زیرا در لفظ افلاطونی، سرزمینی که به دولتشهر می‌ماند و مردمانش برای حل مسائل شهر، به رایزنی عمومی می‌پرداختند.

دیرزمانی مردمان همین شهر، بالاترین نرخ باسوادی در جنوب ایران را به خود اختصاص داده بود؛ نخبگان فراوانی از این شهر برمی‌خواسته و بیشترین معلم تربیت شده (در خوزستان) را، در دل خود پرورش داده بود، نرخ پایین مهاجرت از درون و مزیت‌های اقتصادی ممتاز، باعث می‌شد که بهبهان به مثابه نگینی زمردین، بر تارک انگشتری خوزستان شکرخیز، بدرخشد.
با وقوع انقلاب اسلامی و مهاجرت گسترده نخبگان بهبهانی به شهرهای بزرگتر و کشورهای دیگر و همچنین تقویت مبادی مواصلاتی کهگلویه و بویر احمد با استان خوزستان- در نقطه تلاقی خوزستان- مهاجرت گسترده این عشایر خونگرم، خوش‌لهجه و خوش‌قریحه به بهبهان، باعث شد تا بافت جمعیتی شهر تغییر کند و به سبب بروز اختلافات فرهنگی، شکاف‌های اجتماعی با پس‌زمینه‌های اقتصادی، آموزشی، سیاسی، قضایی و حتی امنیتی بروز کرد.

تلورانس نوسانات این معضل اجتماعی، به زورآزمایی در آوردگاه انتخاباتی بهبهان نیز سرایت کرد و برخی از افراد از استان مجاور، با یارکشی گسترده از میان مردمان خونگرم آن‌سوی کوه‌های خوزستان، باعث شد تا افرادی بر سر کار بیایند که نه تنها نتوانستند گره‌ای از کار فروبسته بهبهان بازگشایند، بلکه با گره‌افکنی‌های خودخواسته، این مهمان‌نوازی را به کام مردم میزبان تلخ کرده و باعث شد تا عده‌ای به رفتارهای تلافی‌جویانه دست بزنند و از آب گل‌آلوده و سیلابی این اوضاع، با پدیدآوری دوقطبی مبتذل ولی طبیعی بهبهانی_ غیربهبهانی، مردم را به کنش‌های منفعلانه و از سر اجبار در انتخابات، ناگزیر سازند.

بر اساس اخبار منتشره، همان چهره مذکور که در اذهان عمومی با لفظ سناتور شناخته می‌شود، بازهم پا به عرصه پیکارهای زمستانی انتخابات پارلمان گذاشته است.

اگر این شایعات صحت داشته باشد، نگارنده در یادداشت‌های آتی به بازخوانی و تشریح بیشتر عملکرد این چهره در سنوات پیشین خواهد پرداخت.

? فردین آذریان